Indonesië - Maleisië
Door: Sander
23 Januari 2017 | Maleisië, Malakka
Beste familie en vrienden,
Na ruim twee maanden reizen heb ik dan toch pen en papier gepakt om een en ander te vertellen. Foto's maken doe ik zelden dus met deze woorden en een paar nieuwe foto's zullen jullie het moeten doen. Manon heeft eerder ook een fotoalbum verstuurd waar een aantal dezelfde foto's in voorkomen (https://goo.gl/photos/ye4oyPpzNXjNiMT46).
We zijn deze reis heel open ingegaan. Voor mij stond de zoektocht naar een nieuwe uitdaging voorop, ergens buiten Nederland en bij voorkeur Afrika. Manon wilde graag Bali ontdekken om van daaruit weer verder te zien. Veel meer konden we jullie vooraf niet zeggen, simpelweg omdat we zelf ook geen idee hadden waar de reis zou eindigen. Ook nu in Maleisië weet ik nog niet wat mijn volgende bestemming gaat zijn. Misschien kunnen enkele anekdotes een beeld geven van hoe we de afgelopen tijd als rugzaktoeristen hebben beleefd.
09/12/16 Kuta - Ik slaap nog half, maar hoor naast het gebrom van de ventilator dat de douche in de kamer naast mij wel erg lang aan staat. Zal de buurman vergeten zijn om deze uit te zetten na een nacht stappen. Met moeite stap ik uit bed en wil op zijn deur kloppen, maar dan besef ik dat het gespetter ergens anders vandaan komt, namelijk van buiten. Het regent hard en waait zo de hal in. Wat een oen ben ik ook! In deze tijd van het jaar plenst het bijna iedere dag wel. Mijn eerste reactie is vervolgens om mijn spullen te beschermen tegen het water, wat ik heb overgehouden aan een kampeervakantie in Zuid-Frankrijk of een project in Mozambique. Dat lijkt me in dit hotel echter wat overdreven, want de echte budgethotels zoals in Afrika ben ik voorbij gelopen dit keer. Ik heb besloten om een paar dagen te gaan surfen op de golven van Kuta beach. Manon wilde liever in ons comfortabele huisje blijven, dat we hadden uitgekozen om uit te rusten na een periode op Java (daarnaast vond ze Kuta een van de meest vreselijke plekken waar ze ooit is geweest). Vreemd genoeg is dit voor mij de eerste keer dat ik het gevoel heb om wat aantekeningen te maken van mijn ervaringen. Ik weet niet waar dit vandaan komt, maar het zou te maken kunnen hebben met het feit dat ik dingen niet direct met Manon kan delen, dat ik me de eerste weken van de reis moe heb gevoeld zonder interesse voor de nieuwe omgeving of dat Kuta inderdaad gewoon een bizarre plek is. De golven waren vrij aardig op de eerste dag en het surfen was erg gaaf, maar daarna trok de wind aan en werd het lastiger voor een beginner zoals ik. Bovendien spoelde hierdoor een berg vuil aan op het strand, waardoor je tussen de yoghurtbakjes en gloeilampen door het water in moest zien te komen. Bij het naderen van een golf hield ik de voor de zekerheid maar mijn surfplank voor me om drijvende kokosnoten en houten palen te ontwijken. Gelukkig ligt mijn hotel dicht bij het strand zodat ik in mijn zwembroek terug kan lopen. Op de weg daar naartoe word ik echter onophoudelijk bestookt met vragen als "Taksi?", het bekende "Where you from?", maar ook "Tomorrow where you going?" en "Hello massage?!?" (op alle andere wegen rondom de hotels in Java en Bali trouwens ook). In het begin heb ik ze nog beleefd geantwoord, maar dat kon ik niet volhouden zonder geïrriteerd te raken. Negeren went na verloop van tijd wel, maar dan heb je nog mannetjes die met uitgestoken hand of high-five op je af komen (misschien zijn de vele Australiërs hier er gevoelig voor). Tel daarbij op dat ook in de afgelegen gebieden de motoren achter elkaar langs de huizen razen en je begrijpt misschien waarom mijn goede humeur in de ochtend al snel verdwijnt. Een bezoekje aan een westerse 'shopping mall' kan op dat soort dagen wonderen verrichten. Net buiten Kuta had ik de Carrefour gelokaliseerd en na een gevarieerd parcours in de brandende zon - ik weiger uit principe om een taxi te nemen voor minder dan een half uur lopen - met als eindbaas een drukke 2x3-baanssnelweg zonder voetgangersoversteekplaats, word ik volledig overweldigd door de rust, orde en netheid van een gloednieuwe gigantische supermarkthal. Met het nummer Jingle Bells op de achtergrond krijg ik bij binnenkomst het gevoel alsof ik in de zevende hemel ben beland. Ik moet even bijkomen van deze overgang voordat ik mijn mandje vollaad met spullen uit het zeer ruime aanbod. Ik realiseer me overigens dat de straatverkopers gewoon geld proberen te verdienen en dat ik het geluk heb om geld uit te kunnen geven in deze supermarkt.
04/01/17 Kuala Lumpur - We zitten 's avonds laat naast elkaar in een donkere kamer op twee zeer ruime stoelen. We waren toe aan wat ontspanning en zijn naar binnen gegaan bij een van de vele aanbieders van voetmassages. Ondertussen wordt er een bak met warm water voor me klaargezet, maar deze is te klein voor mijn voeten. De Chinezen, die de traditionele voetreflexologie straks gaan uitvoeren, beginnen hard te lachen. Meestal is mijn lichaamslengte onderwerp van gesprek voor Aziatische voorbijgangers (daar ga ik vanuit tenminste) en vragen ze tevergeefs om een foto met mij, maar voor de verandering nu dus mijn voeten. We doen vrolijk mee want communiceren is door de taalbarriëre vrijwel onmogelijk. Het lachen vergaat ons echter als de masseurs beginnen met de behandeling. De knokkels van deze man wrijven al snel stevig over mijn voeten. Ik probeer subtiel aan te geven dat het af en toe een onprettig gevoel geeft, maar dat lijkt niet over te komen. Wanneer de pijn erger wordt, reageer ik op een toch universele manier met het uitroepen van termen als aah, oef en au. De masseur kijkt even naar zijn collega en begint dan vrolijk naar me te lachen! We hebben voor een heel uur gekozen, maar ik weet op dit moment niet of ik dat wel volhoud. In het tweede deel worden mijn scheenbenen en kuiten ook nog 'gemasseerd', maar van ontspanning was geen sprake vanavond; wel gelachen.
We hebben veel leuke momenten gekend, vooral toen Manon onder water begon te gillen en mij vastgreep omdat er een groep grote vissen heel dichtbij kwam. In zijn geheel zijn de eerste twee maanden mij wel wat tegengevallen. Door verschillende oorzaken hebben we minder activiteiten kunnen doen dan gehoopt en ook minder kunnen genieten. Na Sanur hebben we nog drie weken in Ubud gezeten, een week op Gili Meno (eiland van Lombok) en een week in Amed (Oost-Bali). Ubud is het spirituele hart van Bali en Manon had al vrij snel bedacht dat ze hier terug wilde keren in januari. Zelf had ik een sollicitatie lopen voor een wederopbouwproject in Nepal, maar het project werd uiteindelijke gegund aan een andere organisatie. Verder hebben we regelmatig de omgeving verkend op een scooter, yoga geoefend en van veel heerlijke restaurantjes genoten. In de weken voor Ubud hebben we regelmatig nasi goreng, kant-en-klare noodles en straatvoedsel gegeten, en zijn erachter gekomen dat ons lichaam sterk reageert op de smaakversterker monosodiumglutamaat (MSG / E621). Dit wordt in Azië veel gebruikt en verklaart onder andere mijn moeheid, de hoofdpijn van Manon en nog een handvol andere specifieke symptomen. De organische restaurantjes (zonder toegevoegde MSG) waren in Ubud wijdverspreid, maar op Gili Meno en Amed was het een stuk lastiger. Hier gingen we vooraf met iemand uit de keuken praten en dan nog wisten we niet zeker of Manon, die de meest hevige reacties ondervond, de volgende dag ziek op bed zou liggen of niet. We werden er af en toe moedeloos van. Ons snorkelavontuur op Gili Meno was mede door het weer ook niet geweldig. Gelukkig weten we ondertussen beter hoe we MSG zoveel mogelijk kunnen vermijden en hebben we voor de komende periode weer nieuwe energie gekregen!
Ons plan nu is dat Manon met haar nieuwe visum van 60 dagen in Ubud gaat leven, en dat ik rustig ga bedenken waar ik naartoe zou willen. Voorlopig heb ik het erg naar mijn zin in Melaka en zou ik nog naar het noorden van Maleisië toe kunnen gaan. Een andere optie is eventueel Nieuw-Zeeland, maar het is in ieder geval de bedoeling dat we na deze fase weer bij elkaar komen. Ook Afrika heb ik nog niet uit het oog verloren. Ik reageer op interessante vacatures, laat me inspireren door de rijke geschiedenis van Melaka en probeer af en toe ook weer te tekenen wat ik zie.
Hartelijke groeten,
Sander
P.S.: Contact met Nederland houd ik graag beperkt wanneer ik in het buitenland ben, dus neem me niet kwalijk als ik laat of niet reageer op jullie geïnteresseerde berichtjes. Ik hoop na terugkomst in levende lijve te kunnen vertellen hoe het is geweest!
Na ruim twee maanden reizen heb ik dan toch pen en papier gepakt om een en ander te vertellen. Foto's maken doe ik zelden dus met deze woorden en een paar nieuwe foto's zullen jullie het moeten doen. Manon heeft eerder ook een fotoalbum verstuurd waar een aantal dezelfde foto's in voorkomen (https://goo.gl/photos/ye4oyPpzNXjNiMT46).
We zijn deze reis heel open ingegaan. Voor mij stond de zoektocht naar een nieuwe uitdaging voorop, ergens buiten Nederland en bij voorkeur Afrika. Manon wilde graag Bali ontdekken om van daaruit weer verder te zien. Veel meer konden we jullie vooraf niet zeggen, simpelweg omdat we zelf ook geen idee hadden waar de reis zou eindigen. Ook nu in Maleisië weet ik nog niet wat mijn volgende bestemming gaat zijn. Misschien kunnen enkele anekdotes een beeld geven van hoe we de afgelopen tijd als rugzaktoeristen hebben beleefd.
09/12/16 Kuta - Ik slaap nog half, maar hoor naast het gebrom van de ventilator dat de douche in de kamer naast mij wel erg lang aan staat. Zal de buurman vergeten zijn om deze uit te zetten na een nacht stappen. Met moeite stap ik uit bed en wil op zijn deur kloppen, maar dan besef ik dat het gespetter ergens anders vandaan komt, namelijk van buiten. Het regent hard en waait zo de hal in. Wat een oen ben ik ook! In deze tijd van het jaar plenst het bijna iedere dag wel. Mijn eerste reactie is vervolgens om mijn spullen te beschermen tegen het water, wat ik heb overgehouden aan een kampeervakantie in Zuid-Frankrijk of een project in Mozambique. Dat lijkt me in dit hotel echter wat overdreven, want de echte budgethotels zoals in Afrika ben ik voorbij gelopen dit keer. Ik heb besloten om een paar dagen te gaan surfen op de golven van Kuta beach. Manon wilde liever in ons comfortabele huisje blijven, dat we hadden uitgekozen om uit te rusten na een periode op Java (daarnaast vond ze Kuta een van de meest vreselijke plekken waar ze ooit is geweest). Vreemd genoeg is dit voor mij de eerste keer dat ik het gevoel heb om wat aantekeningen te maken van mijn ervaringen. Ik weet niet waar dit vandaan komt, maar het zou te maken kunnen hebben met het feit dat ik dingen niet direct met Manon kan delen, dat ik me de eerste weken van de reis moe heb gevoeld zonder interesse voor de nieuwe omgeving of dat Kuta inderdaad gewoon een bizarre plek is. De golven waren vrij aardig op de eerste dag en het surfen was erg gaaf, maar daarna trok de wind aan en werd het lastiger voor een beginner zoals ik. Bovendien spoelde hierdoor een berg vuil aan op het strand, waardoor je tussen de yoghurtbakjes en gloeilampen door het water in moest zien te komen. Bij het naderen van een golf hield ik de voor de zekerheid maar mijn surfplank voor me om drijvende kokosnoten en houten palen te ontwijken. Gelukkig ligt mijn hotel dicht bij het strand zodat ik in mijn zwembroek terug kan lopen. Op de weg daar naartoe word ik echter onophoudelijk bestookt met vragen als "Taksi?", het bekende "Where you from?", maar ook "Tomorrow where you going?" en "Hello massage?!?" (op alle andere wegen rondom de hotels in Java en Bali trouwens ook). In het begin heb ik ze nog beleefd geantwoord, maar dat kon ik niet volhouden zonder geïrriteerd te raken. Negeren went na verloop van tijd wel, maar dan heb je nog mannetjes die met uitgestoken hand of high-five op je af komen (misschien zijn de vele Australiërs hier er gevoelig voor). Tel daarbij op dat ook in de afgelegen gebieden de motoren achter elkaar langs de huizen razen en je begrijpt misschien waarom mijn goede humeur in de ochtend al snel verdwijnt. Een bezoekje aan een westerse 'shopping mall' kan op dat soort dagen wonderen verrichten. Net buiten Kuta had ik de Carrefour gelokaliseerd en na een gevarieerd parcours in de brandende zon - ik weiger uit principe om een taxi te nemen voor minder dan een half uur lopen - met als eindbaas een drukke 2x3-baanssnelweg zonder voetgangersoversteekplaats, word ik volledig overweldigd door de rust, orde en netheid van een gloednieuwe gigantische supermarkthal. Met het nummer Jingle Bells op de achtergrond krijg ik bij binnenkomst het gevoel alsof ik in de zevende hemel ben beland. Ik moet even bijkomen van deze overgang voordat ik mijn mandje vollaad met spullen uit het zeer ruime aanbod. Ik realiseer me overigens dat de straatverkopers gewoon geld proberen te verdienen en dat ik het geluk heb om geld uit te kunnen geven in deze supermarkt.
04/01/17 Kuala Lumpur - We zitten 's avonds laat naast elkaar in een donkere kamer op twee zeer ruime stoelen. We waren toe aan wat ontspanning en zijn naar binnen gegaan bij een van de vele aanbieders van voetmassages. Ondertussen wordt er een bak met warm water voor me klaargezet, maar deze is te klein voor mijn voeten. De Chinezen, die de traditionele voetreflexologie straks gaan uitvoeren, beginnen hard te lachen. Meestal is mijn lichaamslengte onderwerp van gesprek voor Aziatische voorbijgangers (daar ga ik vanuit tenminste) en vragen ze tevergeefs om een foto met mij, maar voor de verandering nu dus mijn voeten. We doen vrolijk mee want communiceren is door de taalbarriëre vrijwel onmogelijk. Het lachen vergaat ons echter als de masseurs beginnen met de behandeling. De knokkels van deze man wrijven al snel stevig over mijn voeten. Ik probeer subtiel aan te geven dat het af en toe een onprettig gevoel geeft, maar dat lijkt niet over te komen. Wanneer de pijn erger wordt, reageer ik op een toch universele manier met het uitroepen van termen als aah, oef en au. De masseur kijkt even naar zijn collega en begint dan vrolijk naar me te lachen! We hebben voor een heel uur gekozen, maar ik weet op dit moment niet of ik dat wel volhoud. In het tweede deel worden mijn scheenbenen en kuiten ook nog 'gemasseerd', maar van ontspanning was geen sprake vanavond; wel gelachen.
We hebben veel leuke momenten gekend, vooral toen Manon onder water begon te gillen en mij vastgreep omdat er een groep grote vissen heel dichtbij kwam. In zijn geheel zijn de eerste twee maanden mij wel wat tegengevallen. Door verschillende oorzaken hebben we minder activiteiten kunnen doen dan gehoopt en ook minder kunnen genieten. Na Sanur hebben we nog drie weken in Ubud gezeten, een week op Gili Meno (eiland van Lombok) en een week in Amed (Oost-Bali). Ubud is het spirituele hart van Bali en Manon had al vrij snel bedacht dat ze hier terug wilde keren in januari. Zelf had ik een sollicitatie lopen voor een wederopbouwproject in Nepal, maar het project werd uiteindelijke gegund aan een andere organisatie. Verder hebben we regelmatig de omgeving verkend op een scooter, yoga geoefend en van veel heerlijke restaurantjes genoten. In de weken voor Ubud hebben we regelmatig nasi goreng, kant-en-klare noodles en straatvoedsel gegeten, en zijn erachter gekomen dat ons lichaam sterk reageert op de smaakversterker monosodiumglutamaat (MSG / E621). Dit wordt in Azië veel gebruikt en verklaart onder andere mijn moeheid, de hoofdpijn van Manon en nog een handvol andere specifieke symptomen. De organische restaurantjes (zonder toegevoegde MSG) waren in Ubud wijdverspreid, maar op Gili Meno en Amed was het een stuk lastiger. Hier gingen we vooraf met iemand uit de keuken praten en dan nog wisten we niet zeker of Manon, die de meest hevige reacties ondervond, de volgende dag ziek op bed zou liggen of niet. We werden er af en toe moedeloos van. Ons snorkelavontuur op Gili Meno was mede door het weer ook niet geweldig. Gelukkig weten we ondertussen beter hoe we MSG zoveel mogelijk kunnen vermijden en hebben we voor de komende periode weer nieuwe energie gekregen!
Ons plan nu is dat Manon met haar nieuwe visum van 60 dagen in Ubud gaat leven, en dat ik rustig ga bedenken waar ik naartoe zou willen. Voorlopig heb ik het erg naar mijn zin in Melaka en zou ik nog naar het noorden van Maleisië toe kunnen gaan. Een andere optie is eventueel Nieuw-Zeeland, maar het is in ieder geval de bedoeling dat we na deze fase weer bij elkaar komen. Ook Afrika heb ik nog niet uit het oog verloren. Ik reageer op interessante vacatures, laat me inspireren door de rijke geschiedenis van Melaka en probeer af en toe ook weer te tekenen wat ik zie.
Hartelijke groeten,
Sander
P.S.: Contact met Nederland houd ik graag beperkt wanneer ik in het buitenland ben, dus neem me niet kwalijk als ik laat of niet reageer op jullie geïnteresseerde berichtjes. Ik hoop na terugkomst in levende lijve te kunnen vertellen hoe het is geweest!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
