Quelimane en Mopeia

Na een aantal weken in Quelimane gewoond te hebben, voel ik me er alweer helemaal thuis. Het is een open centrum met weinig hoge gebouwen en een ontspannen sfeer. Zelfs ratten lopen hier overdag schaamteloos over straat. Als het donker is, loop ik ook nog vrij rond, maar het gerucht ging dat er een groep criminelen was ontsnapt uit de gevangenis een paar blokken verderop. Mijn pension ligt in het centrum van de stad met uitzicht in het naastgelegen stadion. Daar kijk ik op zondagmiddag voetbalwedstrijden van de plaatselijke FC; spelers die negentig minuten lang met twee benen gestrekt door de modder glijden. De Noord-Koreanen zijn er iedere dag en eten er vier jaar lang rijst met kip voor lunch en avondeten. Hun aanwezigheid zorgt ervoor dat ik mij ook een van de vaste bewoners van het pension voel en dat is wel fijn. Een bezienswaardigheid voor deze kleine doktoren was de grote en stevige negerin die hier een paar dagen sliep. Jammer genoeg kon ik niet verstaan welke grappen ze over maakten in het Koreaans… Verder heb ik Sazaki leren spelen, maar ik weet niet of ik ooit nog iemand tegenkom die dit kaartspel ook kent. Hun afkeer van de Verenigde Staten is groot dus ik zal ze niet voorstellen aan mijn Amerikaanse vrienden hier, die dat wel graag zouden willen overigens. Minpuntjes van de stad zijn de stank van de afvalhopen af en toe en de diepe gaten in wat ooit vlakke asfaltwegen waren.

De Nederlandse ingenieur is van plan om komende jaren te gaan onderzoeken of het mogelijk is om een zeer groot gebied in te richten voor rijstbouw. Voor dit onderzoek zouden studenten uit Nederland en Mozambique samenwerken in de delta van de Zambezi-rivier. Er is echter nog geen geld voor en daarom is mijn verkenningsstudie vrijwillig. Een goede vriend van mij in Delft heeft met satelliet-data een gedetailleerde hoogtekaart gemaakt en met behulp van GoogleEarth zal ik vervolgens het gebied verkennen. Onderzocht moet worden of een oude zijtak van de Zambezi heropend kan worden om een deel van dit water het laagland/de polders in te laten lopen.

Twee weken geleden ben ik voor het eerst naar Mopeia gegaan om een aantal mensen te ontmoeten en mezelf te oriënteren. Je kunt een klein stadje als Mopeia niet zomaar binnenwandelen en gaan werken zonder dat je bent voorgesteld aan een aantal mensen. Ik heb kennis gemaakt met de gouverneur van het district, een directeur van landbouw, lokale voorzitters van boeren-associaties en vele anderen. Achterop de motor heb ik wat belangrijke plekken bezocht in de nabije omgeving. Mopeia is een fijn stadje waar een handvol buitenlanders werken en een Amerikaanse vrijwilligster woont. Ik werd uitgenodigd door een paar blanke Zimbabwanen die grote lappen vlees, pasta en groente meegebracht hadden uit een grote stad. Dit was weer even wat anders dan de Mozambikaanse gerechten en het was genieten.

Een Italiaanse NGO heeft mij de mogelijkheid geboden om een slaapplek te huren in Mopeia voor een mooie prijs. Dit huis is gebouwd door Portugese bezetters en een paar jaar geleden opgeknapt (zie foto op GoogleEarth in centrum van Mopeia). Het is een enorm huis, maar gelukkig ben ik niet de enige bewoner. Regelmatig kom ik spinnen en kakkerlakken tegen, iets groter dan in Nederland. Na een tijdje was ik hier wel aan gewend, totdat de schoonmaker mijn strategie van met-rust-laten teniet deed en sindsdien is het vrij stil in huis. Inmiddels heb ik een nieuwe fiets in bruikleen gekregen en een ritje gemaakt in een privé-vliegtuig (zie video). De baas van een grote commerciële rijstproducent in Mopeia is blijkbaar erg geïnteresseerd in mijn onderzoeksresultaten, want hij heeft mij ook aangeboden om een maand lang op een motor rond te rijden en met een tractor de onherbergzame gebieden te verkennen. Als het aan hem ligt, rijden we vandaag nog met een paar shovels naar de Zambezi om daar de inlaat van de dichtgeslibde zijtak uit te baggeren! Voorlopig hebben we afgesproken dat ik eerst de consequenties van zijn plan ga onderzoeken en de mogelijkheden voor irrigatie. Ik houd zelf meer van fietsen, en op mijn gemak rondkijken, dan van motorrijden dus laat ik daar mee beginnen…

De malariapillen beginnen langzaam op te raken en dat betekent dat het einde van mijn reis steeds dichterbij komt. Komende weken ga ik proberen een verslag te schrijven van mijn bevindingen en daarna zal ik via Tete en de Cahora Bassa-dam het land verlaten. Deze route heb ik nu in mijn hoofd: Tete – Harare – Victoria Falls – Lusaka – Dar es Salaam. De terugvlucht staat op 26 juni en ik ben van plan me daaraan te houden. Alle foto's zijn te vinden via onderstaande link.

Groeten,
Sander

Foto's: https://picasaweb.google.com/115523825450422816070/QuelimaneEnMopeia?authuser=0&authkey=Gv1sRgCN38p7X_-d3X4AE&feat=directlink